گـــــاهی نـــــه گریـــــه آرامت می کنــــد
و نـــــــــــه خنــــــــده
نــــــــه فریـــــــــاد آرامــت می کنــــــــد
و نـــــــه سکــــــــوت
آنجـــــاست کـــــه بـــا چشمانی خیس
رو بـــه آسمـــــان می کنی و می گویی
خدایــــــا تنهـــــا تــــو را دارم تنهـــــــایم مگـــــــذار
و اکنون ما نیز چون شماییم. وقتی در خون خویش غلتیدیم و چشم از دنیا بستیم،
فکر می کردیم که دیگر همه چیز تمام شد اما این گونه نشد.
دردهای شما در فراق ما، دل ما را بیشتر آتش می زند.
درست است که ما به هر چه می کنید، آگاهیم؛
اما این بلای بزرگی بود که ای کاش نصیب ما نمی شد.
وقتی شما از این و آن طعنه می خورید و لاجرم به گوشه اتاق پناه می برید
و با عکس های ما سخن می گویید و اشک می ریزید،
به خدا قسم این جا کربلا می شود و برای هر یک از غم های دلتان این جا تمام شهیدان زار می زنند».
